سازه پنل های خورشیدی ( استراکچر خورشیدی) یکی از بخش های اساسی در نیروگاه خورشیدی می باشد. نوع طراحی و ساخت و همچنین مقاومت آن در برابر بارهای ساکن و دینامیک از پارامترهای اساسی در اجرای نیروگاه خورشیدی می باشد.

‌ انواع سازه نگهدارنده:

استراکچر خورشیدی با توجه به موقعیت مکانی نصب و چیدمان نیروگاه خانگی و مقیاس بزرگ شامل انواع مختلفی می باشد:

سازه نگهدارنده متغیر (ترکر):

ترکر دو محوره: این نوع ترکرها به صورت شمالی- جنوبی و شرقی- غربی نور خورشید را دنبال می­کنند.

ترکر تک محوره: این نوع ترکرها به صورت شرقی-غربی نور خورشید را دنبال می­کنند.

بازده سیستم­های خورشیدی با ترکرهای تک محوره، ۱۵ الی ۲۰ درصد و ترکرهای دو محوره، ۲۰ الی ۲۵ درصد از استراکچرهای ساده بیشتر است ولی به علت قیمت و هزینه تعمیرات و نگهداری بالاتر آن­ها نسبت به استراکچرهای ثابت، معمولا سرمایه­گذاران محترم این افزایش بازده را با افزایش تعداد پنل­ها جبران می­نمایند.

روش های نصب استراکچر خورشیدی:

پنل با پایه نگهدارنده ثابت: در این روش ابتدا بهترین موقعیت قرارگیری پنل ها را مشخص نموده (که معمولاً در کشور ما رو به جنوب و با زاویه بین ۲۰ الی ۳۰ درجه بسته به منطقه جغرافیایی) و سپس پایه ها را در مکان مورد نظر ثابت می نمایند. این روش ارزانترین روش نصب پنل خورشیدی می باشد.

پنل با پایه نگهدارنده متغیر: در این روش از استراکچرهایی استفاده می شود که قابلیت تغییر زاویه از حدود ۱۰ تا ۶۵ درجه را داشته باشند و با توجه به تغییر زاویه خورشید در فصول متفاوت سال بهترین حالت قرار گیری پنل را مشخص نموده و زاویه قرارگیری پنل را در همان حالت قرار می دهیم. بازده این روش حدوداً تا ۲۰ درصد نسبت به روش ثابت بیشتر است.

پایه های دنبال کننده خورشید: این روش خود به دو حالت یک بعدی (حرکت افقی از شرق به غرب) و دو بعدی (حرکت عمودی از پایین به بالا) تقسیم می شود که در هر زمان بهترین حالت قرارگیری پنل ها محاسبه شده و استراکچرها بسته به محور قابل تغییرشان بصورت اتوماتیک در بهترین موقعیت قرار می گیرند. بازده این روش بین ۱۵ الی ۳۰ درصد افزایش می یابد ولی قیمت پیاده سازی آن زیاد است و صرفه اقتصادی ندارد فقط در مکان ها و کاربردهایی که محدودیت فضا و وزن دارند استفاده می شوند.